3 เดือนก่อนฟรีเอเจนซี่

การแข่งขันแบบมาราธอน ไม่ใช่การวิ่งเร็ว

เราต้องพูดตรงๆ—ฟรีเอเจนซี่ยังไม่เริ่มเลย มุมมองบนปฏิทินบอกว่าฤดูร้อน แต่งานจริงเริ่มในอีกสามเดือน เจ้าของทีมบางคนอาจรีบเตรียมแถลงข่าวเหมือนงาน Netflix series… ส่วนอีกกลุ่ม? เขาปลูกเมล็ดพันธุ์เงียบๆ

ผมหมายถึงสปอร์ตส์—ผู้สร้างความอดทนแบบเงียบๆ เมื่อคนอื่นจดจ่ออยู่กับการซื้อนักเตะระดับโลก ผมกำลังเฝ้าดูว่าแต่ละทีมบริหารพลังใจและพื้นที่เงินเดือนได้อย่างไร

สปอยเลอร์: หากโรสเตอร์ของคุณสร้างจากความกลัวจะเสียใครไปวันนี้… จะเสียเขาพรุ่งนี้แน่นอน

นี่ไม่ใช่มากกว่าบาสเก็ตบอล—มันคือจิตวิทยาห่อหุ้มด้วยตารางข้อมูล

กับดักเงินเดือน & เครดิตอารมณ์

ลองดูบัคส์ มาร่วมซื้อนักเตะระดับดาวอีกครั้ง… แต่มันแก้ปัญหาอะไรได้หรือ? จากฐานข้อมูลของผม: เมื่อนักเตะอย่าง Giannis Antetokounmpo เหมือนจะไม่มั่นคงทางอารมณ์ โดยเฉพาะเมื่อกองกลางโดนขายออก—เวลาไม่นานเขาก็ถามเอง: “แล้วถ้าเกิดกับฉันล่ะ?”

ไมใช่ว่าหวาดกลัว—แต่มันคือ instinct การเอาชีวิตรอด.

เทียบกับเด็นเวอร์: โรสเตอร์แบบ ‘เกราะเหล็ก’ เห็นภาพสวยบนกระดาษ—but look closer at small details: Javonte Green? เป็นผู้เล่นบทบาทสำคัญได้จริงไหม? แต่ว่าถ้าเขาถูกผูกไว้กับรายได้ $10M ในขณะที่คุณทำไม่มากพอสำหรับผู้เล่นคนใหม่มากกว่า?

ไม่ใช่อยู่แค่น Talent — มันคือพื้นที่. และพื้นที่คือทองคำในลีกใบนี้.

Lessons จากแซนแอนโตเนียว

เคยทำแผนภาพให้มองเห็นแนวทางของสปอร์ตส์ในการจัดการสัญญาแบบ Jeff Green เมื่อปี 2016 — การปล่อยเงิน $4M/ปีโดยไม่มึนแม้อำนาจบ้านแข็งแรง.

พวกเขาไม่วิตกกังวลเมื่อมือเก๋าออกไป—they พึทธิกาญจนศึกษาใหม่อีกรอบ.

เหมือนตอนนี้: Dejounte Murray เพียงแค่อพยพไป… ก็ยังไม่มายืนตะโกนมองหาชัยชนะ เพราะโครงสร้างของเขาออกแบบมาเพื่ออนาคตมากกว่าแก้ไขฉุกเฉิน.

ความแตกต่างระหว่างโกลาหลและความควบคุม? เพียงคำเดียว: เวลา

หากโรสเตอร์ของคุณรู้สึกจำเป็นต้องปรับปรุงระดับ MVP ทุกๆ มิถุนาคม… มันไม่ใช่องค์กรใหญ่อย่างแท้นะ—you เป็นโรงพยาบาลฉุกเฉิน.