วัฒนธรรมสตรีทบอลกับข้อมูลเอ็นบีเอ

สนามคือห้องแล็บ

ฉันเติบโตมากับเครื่องบันทึกในมือหนึ่งและลูกบาสเกตบอลในอีกมือหนึ่ง ในแองค์วูดและชิคาโก้ใต้ เราไม่รอให้ESPNยืนยันความจริงของเรา—เราเขียนสถิติด้วยตัวเองบนพื้นถนนที่พังร้าว โดยขอบตะกรุคือคะแนนเดียวที่เรารู้จัก คุณยายเคยพูดว่า: ‘ถ้าคุณไม่วัดความสุข คุณก็ไม่ได้วัดอะไรเลย’—ดังนั้นฉันจึงทำ

ข้อมูลมีจังหวะ

เมื่อสัปดาห์ก่อน ฉันดึงบันทึกเกมจากทีมAAUระดับชุมชน—not โปร—not สตาร์—แต่เป็นเด็กหนุ่มที่เล่นเพื่อพิสูงความหมาย มันไม่ใช่แค่มุมเด่น; มันคือจังหวะหัวใจของการเปลี่ยนผ่าน: เมื่อนักเต้นอายุ16ปีพลิกตัวเองหยุดนิ่งหลังพลาดการโยนฟรีธรว—นั่นมิใช่ความล้มเหลว—แต่มันคือบรบท

เพราะแฟนๆยังถาม

คุณคิดว่าการวิเคราะห์หมายถึงเปอร์เซ็นต์การยิง? เปล่า มันหมายถึงใครถูกมองข้ามเมื่อระบบไม่มองเห็นคุณคุ้า คนของฉันทำนายแบบไม่วางแผนสามแต้ม; มันวางแผน ความหวัง เมื่อนักเต้นอายุ16ปีเปลี่ยนมุมของเขาให้นิ่งหลังพลาดการโยนครั้งครั้ง… นั่นมิใช่ความล้มเหลว—แต่มันคือบรบท

รหัสสีฟ้า-ส้ม

ฉันสวมเสื้อฮู้ดแห่งมหาลัยโนร์ธเวสเทินเหมือนเกราะอาณาเขต เช้าตรู่ทุกวันเวลา5:30นาฬิกา ฉันซิงโครฐาน—notเพราะมันเป็นงานของฉัน—butเพราะ有人จำเป็นจำได้ว่าความสุขไม่วัดด้วยคะแนนเพียงอย่างเดียว มันวัดได้จากใครมา—andใครอยู่

คุณไม่ได้มอง—youกำลังได้ง่าย

directed by Midwest Basketball Digest. Not for clicks. Not for likes. For legacy.