เขาทำล้านแต่ยังเขียนเรซูเม่ตอนตีสาม

สนามคือห้องเรียนของฉัน

ฉันไม่ได้เรียนการเงินในห้องประชุม—ฉันเรียนมันตอนตีสี่ เช่นแสงไฟถนนส่องลงบนถนนที่แตกร้าว และเสียงเดียวคือเสียงรองเท้ากีฬาที่ถูกลบ พ่อขับแท็กซี่ แม่สอนชั้นสาม เขาไม่มีผู้สนับสนุน แต่เราเคยมีกัน—และลูกบอล

ข้อมูลไม่เคยหลับ

ฉันไม่ได้แค่นับตัวเลข—ฉันแปลมัน:นาทีต่อเหรียญ การช่วยเหลือภายใต้แรงกดดัน การเปลี่ยนการครั้งเป็นการไถ่บาป สถิติไม่มองโกห์—แต่มนุษย์ทำ เด็กคนที่ยิงสองร้อยลูกหลังเลิกจำกัด? เขาไม่อยู่ในรายชื่อใดเลย—but เขาคือเหตุผลที่ฉันเริ่มเขียนโค้ด

เพราะจอร์แดนยังพูดเบาๆกับฉัน

พวกเขาเรียกมันว่า ‘แอนะไลติกส์’ ฉันเรียกมันว่า ‘คำภาวนา’ ไมเคิล จอร์แดนไม่ได้แค่วางคะแนน—he พาคนของเขาบ้านผ่านทุกลูกยิงพลาด โคเบี้ khôngได้แค่ว่ายฝึก—heเลือดสีม่วงบนเสื้อของเขาหน้ารุ่งเช้า พลังเดียวกัน เงียบเงียบเหมือนกัน

นี่คือเหตุผลที่ฉันเขียนโค้ดตอนตีสาม ไม่เพื่อคลิก ไม่เพื่อผู้สนับสนุน แต่เพราะ有人อยู่ข้างนอก—อาจเป็นคุณ—กำลังยิงคนเดียวอยู่ และถ้าคุณถามฉัน… ความฝันบาสเก็ตบอลของคุณยัง alive?