รวยล้านแต่ยังเขียนบทกวีตอนตีสาม

สนามคือห้องเรียนแห่งแรก

ฉันไม่จำเป็นปริญญาเพื่อเข้าใจความอดทน ฉันเรียนรู้มันตอนตีห้า เมื่อแสงถนนส่องสว่างและตะกรอบร้องเพลง—แค่ฉัน พี่ชาย และเด็กอีกหกคนที่สวมรองเท้าเก่าและฝันใหญ่เกินกว่าโลกนี้ แม่สอนชั้นที่สามตอนกลางวัน พ่อขับแท็กตอนกลางคืน เราไม่มีผู้สนับสนุน—มีเหง sweat, ความเงียบ และใครบางคนที่จำชื่อเมื่อนฬาตีสาม

ข้อมูลไม่นอน—เราเช่นกัน

ฉันทำงานในไอที—not เป็นSuit ในซิลิคอนแวลลีย์—แต่เป็นกวีกับสคริปต์พายธอนและสถิตบาสเกตบอลฝังอยู่ในกระดูกของฉัน คะแนนทุกครั้งคือบทกวี ส่งผ่านทุกลูกคือฮายคู เมื่อเขาถามว่าทำไมฉันยังอยู่ที่สามโมงเช้า…ฉันหัวเราะเพราะพวกเขาไม่มองเห็น มึงคิดว่าข้อมูลเปลี่ยนระบบ? เปล่า

เขาเรียกมันว่า ‘ทุน’—เราเรียกว่า ‘ชุมชน’

เขาขายเสื้อมีโลโก้ที่เราไม่เคยสวม เขาเรียกว่า ‘การมีส่วนร่วม’ เราเรียกว่า ‘การเอาชีวตรอด’ จอร์แดนไม่ได้โดดเพราะรวย—he โดดเพราะเขารู้ว่าสนามสอนเขาอะไรก่อนความดังจะถล่มความภาคภูมิของเธอ กอบ? เขาเขียนบรรทัดสุดบนไวท์บอร์ดหลังแพ้เกมเซเว่น

มึงไม่อยู่คนเดียวในสงครามครั้งนี้

เคยนอนจนเกินเที่ยงคืนหวังว่าฝันยังมีชีวิตไหม? เปล่า—we ทำ นี่ไม่ใช่งานผลิตเนื้อหา นี่คือบทกวีเขียนจากเหง sweat และถ้ามึงกำลังอ่านสิ่งนี้… มึงรู้แล้วว่าทำไมเราเล่น มึงไม่อยู่คนเดียวในสงครามครั้งนี้