สามนาทีเปลี่ยนกติกา NBA ตลอดกาล

สนามคือห้องแล็บ

ฉันเติบโตในบรูคลิน—ไม่ใช้หนังสือแผน แต่ด้วยพื้นคอนกรีตแตกระแหงและจังจังกลางคืน พ่อสอนคณิตศาสตร์; แม่สอนความทนทาน เราไม่มีอุปกรณ์หรูหรา—แค่เหงื่อ ความพยายาม และการยิงกลางดึก

อัลกอริธึมได้ยินเขา

คืนนั้น ฉันเขียนการเคลื่อนของเขาเป็นไพธอน—ไม่ใช่ข้อมูลตรวจคน เหมือนคำทำนาย การดribble เป็นตัวแปร การผ่านเป็นต้นความน่าจะเป็น การยิงครั้งสุดท้าย? เป็นจุดเปลี่ยนที่ความวุ่นวายพบกับตรรกะ: เวลาสามนาทีบนสนามเขียนใหม่ครึ่งหนึ่งของตารางรอบชิง

ข้อมูลไม่สนใจเรื่องชื่อเสียง

คนเรียกว่าโชค เขาบอกว่าเขาโชคดี ฉันพูด: ‘ไม่—he เงียบ’ เขาไม่ต้องการเสียงฮัม เขาต้องการเอนโทรปีที่ถูกปรับโดยแรงโน้มถ่วง ลูกบอลไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร มันสนใจว่าคุณทำอะไรเมื่อไม่มีใครมองเห็น

สูตรใหม่อยู่รอด

ตอนนี้? เขานำทีม NBA ไม่เพราะเขาถูกเลือก แต่เพราะเขาเขียนโค้ดก่อนพวกเขาจะพิมพ์กฎเหล่านี้ นี่ไม่ใช่วิเคราะห์กีฬา มันคืออุณหภูมิของจิตใจ—วัดในมิลลิวินาที driven by silence, defined by grit.