เจเรมี โซฮัน: ศิลปะการป้องกันในเอ็นบีเอ

ผมยังจำได้ถึงวินาทีแรกที่เห็นเจเรมี โซฮันยึดครองลูก—ไม่ด้วยแรงผลัก แต่ด้วยความแม่นยำเงียบ มันไม่ใช่แค่การขัดขวางลูก; มันคือการคาดเดาก่อนที่มันจะเกิดขึ้น ในแคมเดน ที่เติบโตรอบตัวผมด้วยจังค์และจังหวะของเชกสเปียร์ ผมเรียนรู้ว่า การป้องกันแท้จริงไม่วัดด้วยนาทีหรือเปอร์เซ็นต์—มันถูกหล่อหลอมในความเงียบ ส่วนใหญ่มองเขาเป็น ‘นักสถิติป้องกัน’ แต่ผมเห็นเขาเปลี่ยนการหมุนเวียนให้เป็นบทกวี: การเลื่อนแต่ละครั้งคือพู่กัน การหลุดลอยแต่ละครั้งคือจังหวะ เขาไม่ได้ปกป้องพื้นที่—เขาควบคุมมัน ในเวลา 25 นาทีต่อเกม อิทธิพลของเขาลดประสิทธิภาพของคู่แข่งลงต่ำกว่า 35% เพราะเขาเห็นสามวินาทีล่วงหน้าผู้อื่อ พื้นที่กลายเป็นผืนผ้าของเขา; ลูกกลายเป็นหมึกของเขา