ฉันพังทลายในคืนสุดท้าย

คืนที่ฉันพังทลาย

ฉันไม่ล้มลงบนสนาม แต่ล้มลงในความเงียบ—หลังนกหวีดสุดท้าย เมื่อไฟในสนามดับลง และไม่มีใครถามว่าเกิดอะไรขึ้น ห้าครั้ง ห้าการผ่าตัด ห้าคืนที่ฉันจ้องเพดาน สงสัยว่า “การฟื้นตัว” เป็นแค่คำอีกคำสำหรับความโดดเดียว ทีมแพทย์บอกว่าเป็น “เรื่องธรรมดา” เขาให้ฉันดูแผนภูมิ—กราฟของอาการอักเสบ การสแกน MRI ติดป้ายว่า “การปรับปรุงตามคาด” แต่เขาไม่อธิบายเลยว่าทำไมมันถึงเกิดกับฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เงียบหลังชัยชนะ

พวกเขาเรียกว่า “การกลับมา” แต่การกลับมาไม่กระซิก ร่างกายฉันหายเร็วกว่าจิตใจ ในห้องรอของแมนเชสเตอร์ที่ไร้ชีวิต ผมฟัง—not เพื่อสถิติ แต่เพื่อหาความหมาย tุกครั้งเมื่อพวกเขากล่าว “เราเฝะกำลังติดตามความคืบ” ผมได้ยิน: “ทำไมคุณ?” ไม่มี “เรา” และไม่มี “คณะ” มีแค่… “คุณ”

คนมนุษยธรรมผู้สวมรองเท้าฟุตบอล

ฉันอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เพราะฟุตบอลช่วยฉันไว้ ฉันอยู่ตรงนี้เพราะฟุตบอลแสดงให้เห็นว่าความเหงาก็เหมือนผิวรอบสองของร่างกาย dาราของฉัน—เชื้อสายไอริชและความอดทนดำ—สอนฉันว่าความเจ็บปวดโดยปราศจากการอธิบาย ก็ยังคงศักสิทธิ์ ดังนั้น tôiจึงเขียนคำเหล่านี้—not เพื่อให้หายเจ็บ…แต่เพื่อช่วยให้อีกคนได้ยินความเงียบของตนเองเช่นกัน

เธอก็เคยรู้สึกแบบนี้ไหม?

หากเธอเคยนั่งคนเดียวหลังบาดเจ็บที่ใคร ๆ ก็ไม่เข้าใจ… ปล่อยคอมเมนต์ด้านล่าง: “ฉันกลัวจะถามทำไม” ร่วมกับเรา—in solidarity ในความเงียบ—for那些ที่เล่นในความเงียบ