หลังจากห้าฟินอล ไม่มีใครเห็นฉัน

เงียบสงัดระหว่างเกม

ฉันเคยคิดว่าชัยชนะดังก้อง—เสียงเชียร์และแสงวาบระยิบ แต่หลังห้าฟินอล ฉันนั่งคนเดียวในอพาร์ทเมนต์บรูคลิน ดูนาฬิกาเดินผ่านเที่ยงคืน ไม่มีใครมา—ไม่ใช่เพราะฉันล้มเหลว แต่เพราะพวกเขาไม่เห็นฉันมา

เจรวดที่ไม่มีวิวัฒนา

เขาบอกฉันว่า “เธอมีพรสวรรค”—but เมื่อห้องเงียบสงบ สิ่งนั้นก็เงียบสนิท เจรวดไม่ออกฤทธิ์ เพราะไม่มีผู้ชม—มีเพียงลมหายใจเบาๆ ก้องบนผนกำแพงที่สร้างด้วยความโศกเศร้า

ห้าครั้ง คนไม่มองเห็น

ห้าฟินอล—ห้าครั้งที่ฉันยืนบนขอบ—หายใจช้าๆ รอคำขอที่ไม่มากถึงมือ เจอหน้าสกอร์กระพริบเหมือนเสียงเต้นของชีวิตที่จางเป็นเถ่าน

อุดมการมนุษยธรรมในสนามแข่ง

นี่มิใช่วิทยาศาสตร์กีฬา—it’s spiritual humanism. ในบรูคลินที่ผสมผสานระหว่างแจ๊ซและฝนสาด ส่วนรากดำพบกับความหวาดหวัง เราวัดคุณค่าด้วยการมีอยู่—not โดยชัยชนะ

เธอก็เคยรู้สึกแบบนี้ใช่มั้ย?

ถ้าเธอเคยนั่งผ่านฟินอลที่ไร้เสียงเชียร์…ถ้าเธอเคยเป็นผู้เล่นที่ไร้ใครมองเห็น…แล้วนี่คงเป็นแค่ว่ายบอล—not มันคือเสียงสะท้อนของการล้มละลายอย่างเงียบสงบ—and มันยังคงดำเนินต่อไป