ลิเวอร์พูล-ซิตี้ ไม่ใช่เพื่อน

เรื่องเล่าแห่งความแค้น

อย่าหลอกตัวเองอีกต่อไป: ลิเวอร์พูลและแมนเชสเตอร์ซิตี้ไม่ใช่เพื่อนกันเลย มันไม่ใช่แค่ความขัดแย้งธรรมดา มันคือสงครามยาวนานกว่าทศวรรษที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด การพลิกกลับ และโชคชะตาอันโหดร้าย สิ่งที่เรียกว่า ‘ความเคารพซึ่งกันและกัน’ ก็แค่มุมมองในหนังฮอลลีวูดเท่านั้น

ผมได้เห็นคลิปเก่าๆ มาหลายชุด ผมเห็นใบแดง, การเฉลยประตูที่กลายเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ย, และผู้เล่นหลายคนแทบจะพูดอะไรออกมาก่อนจะเงียบลง

นี่ไม่ใช่ว่าสองสโมสรอยู่ในเมืองเดียวกันแล้วสงบสุข มันคือการแข่งขันระหว่างสองจักรวรรดิ เพื่อชัยชนะ, อัตลักษณ์ และการเขียนประวัติศาสตร์ให้ตนเอง

เมื่อความสัมพันธ์กลายเป็นการแสดงละคร

จำตอนแฟนบอลเริ่มบอกว่า ‘เราเคารพกัน’ หลังซิตี้คว้าแชมป์แรกภายใต้การฝึกสอนของกวาดีโอล่าไหม? ผมตอบกลับโดยการหัวเราะเยาะจนมองเห็นดวงดาว

ในอดีต…ความเกลียดชังแท้จริงมากกว่านี้มาก เฟนบอลโยนขวดใส่อุโมงค์แอนฟิลด์ในช่วงสัปดาห์ derby เผยแพร่มากกว่านี้เมื่อผู้บรรยายเรียกกลอปว่า ‘คนแก่อึดอัด’ และอย่าลืมว่าวัยรุ่นซิตี้เคยร้องเพลง ‘เธอจะไม่มีวันชนะอะไรเลย!’ ในสนามของตัวเอง — ในขณะสวมเสื้อสำเนาที่เขียนไว้ว่า ‘เราเหนือกว่ายากิน’

แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาบอกว่าเราชอบกัน?

ไม่มีทาง

พฤติกรรมแห่งความแค้นยังสดใหม่อยู่

ลองคิดดู: การพลาดของเกอร์ราร์ดที่แอนฟิลด์ไม่ได้มีแค่อุบัติเหตุ มันเป็นสัญลักษณ์ของการเปลี่ยนแปลงสมัยสมัยหนึ่ง พ่ายแพ้อย่างเจ็บปวดในปี 2019 เมื่อซิตี้คว้าแชมป์เพียงคะแนนเดียว ในขณะที่ลิเวอร์พูลแพ้อาแอ๊บสนในเกมสุดท้ายแบบแสนเจ็บปวด

คะแนนเดียว? มันไม่มากไปกว่าเลขจำนวนเดียว มันคือคำจำกัดความของอารมณ์ — มีดปลายแหลมนับจากสถิติน้ำหนักใจ

และอย่าพูดถึงการถูกมองข้ามโดยสื่อมวลชนเมอร์ไซไซด์เมื่อฮาแลนด์เข้ามาในวงการฟุตบอลเหมือนผู้บัญชาการไซเบอรืป (cyberpunk) โดยทำประตูได้ถึง 36 ประตูในฤดูกาลแรก — เช่นเดียวกับภัยคุกคามทางสถิติด้านจำนวนแบบไร้อารมณ์ใดๆ

นี่ไม่ใช่วงจรแห่งความสงบ เหมือนสงครามขยายกำลังตามเวลา

เพราะเหตุใดเราจึงเลือกปล่อยให้มองเป็นเพียงภาพสวย?

เพราะฟุตบอลสมัยใหม่นำเสนอภาพสะอาดสะ�้าน เพื่ออิงโฆษณาและระบบแนะนำบนเครือข่ายออนไลน์

to เราจึงได้มุมมองแปลกๆ จากเกมแข่งข้างหลังแข่งเสร็จ เมื่อผู้เล่นแทบจะมองหน้ากันเลยแม้แต่น้อยบนกล้องโทรทรรศน์ สื่อบอกว่านั่นมัน ‘ความเคารพ’ ผมบอกตรงๆ: มันแค่อยู่ในโหมดเอาชีวิตรอดเท่านั้น

แต่นี่คือความจริงที่ใครๆ ก็กลัวจะกล่าวออกมา:

to คนละระนาบที่แสดงออกอย่างเป็นกลางมากเท่าไหร่นัก…แรงกดใต้น้ำยิ่งสะสมมากเท่านั้นครับ เป็นเหมือนสองยอดฝีมือคาราเตะโน้มหัวแล้วกระโดดกลับเข้าสู่สนามใหม่อีกครั้ง เพราะพวกเขาทราบแน่ว่าคราวหน้าคงจะหยุดหักเหลียงหรือแบ่งแยกอำนาจอะไรเลยแน่นอน

จะเรียกว่าเพื่อนไหม?

ขอตอบตรงๆ: ไม่มีทาง พวกเขาไม่มีเพื่อน ก็ไม่มีแนวร่วม ก็ไม่มีใครอยากให้อภัยหรือยอมจำนาน…แค่อยากเอาชนะให้ได้อย่างครบเครื่อง และคงไว้อำนาจตนเองไว้อย่างสมบูรณ The only thing these clubs have in common is their desire to beat each other.