คนที่ถูกลืมบนม้าน

ผู้เล่นตำแหน่งที่หกคนไม่ใช่ตัวเลข—เขาคือเรื่องราว

ฉันเคยคำนวณตัวเลขบนวอลล์สตรีท ตอนนี้ฉันนั่งข้างสนาม สังเกตชายผู้หนึ่งที่ถูกลืม—‘ผู้เล่นตำแหน่งที่หกคน’ ที่ลงเวลาเพียง 12 นาทีและหายไปก่อนพักครึ่งเวลา เดิมเขาควรเป็น ‘สารยึด’ ตอนนี้? เขาคือความคิดหลังจากนั้น โค้ชจัดตัวแปรเหมือนซื้อสินค้าคงคลัง พวกเขาไม่มองเขาเป็นมนุษย์—พวกเขาเห็นเขาเป็นเซลล์ในสเปรดชีตที่ต้องลบออก ระบบไม่สนใจว่าเขายิงได้ 18แต้มจากม้าน; มันสนใจแค่ว่าสัญญาของเขาเข้ากับโมเดล

ราคาแท้จริงของการถูกลืม

ฉันมองเด็กจากควีนส์ที่ถูกแลกกับฤดูกาลก่อนหน้านี้—not เพราะเขาล้มเหลว แต่เพราะเสียงของเขาไม่ตรงกับอัลกอริธึม คุณไม่จำเป็นคาไรซมาอยู่รอด—คุณจำความเชื่อฟัง ความพยายามของเขาไม่มีการวัดในไฮไลต์—มันถูกวัดในความเงียบ เอ็นบีเอไม่สร้างรายชื่อด้วยหัวใจ; มันสร้างด้วย KPIs ##ใครได้พูด? เราเรียกพวกเขาว่า ‘ผู้เล่นบทบาท’—but คนไหนได้เขียนบทของตนเอง? เมื่อไหร่เราหยุดถามว่า ‘การมีประโยชน์’ หมายถึงการปรากฏตัว? เมื่อไหร่เราตัดสินใจว่า ‘การอยู่ร่วม’ หมายถึงการเงียบ? นี่ไม่ใช่วอลเลย์บอล มันคือใครถูกลบไปเพื่อให้อัลกอริธึมทำงานราบรื่น คุณคิดว่าคุณกำลังชมเกม แต่อันจริงๆ—you’re really watching ghosts wearing jerseys.