เมื่อเสียงดนตรีดังเกินไป: สนามกีฬาเป็นเวทีใหม่

เมื่อพวกเขาเคลื่อนเวที

ฉันยังจำได้ถึงครั้งแรกที่ได้ยินเสียงเบสสะท้อนผ่านหน้าต่างในบรูคลิน—ไม่ใช่จากห้องคอนเสิร์ต แต่จากเกมบาสเก็ตบอลกลางแจ้ง มันคือที่วัฒนธรรมมีชีวิต เมื่อมาดริดปิดคอนเสิร์ตเพราะเรื่องรบกวน ผมไม่เห็นความขัดแยง—ผมเห็นการขับไล่จังหวะ กฎหมายไม่ได้เขียนเพื่อเดซิเบล มันเขียนเพื่อศักดิ尊严 เด็กๆ ที่บ่นเรื่องสนามของแอลฟองโซ? พวกเขาไม่ใช่ศัตรูดนตรี—พวกเขาคือผู้ปกป้องความสงบ

ข้อมูลไม่สนใจเรื่องเสียง

มาดริดอ้างว่าไม่มีหลักฐานเรื่องรบกวน—but เขาقياسด้วยความเงียบ หากเราหยุดมองเสียงเป็นมลพิษ และเริ่มมองมันเป็นกวี ก้มเบสตอนสองทุ่มคือการพยาน—not การรบกวน ฉันโตขึ้นมาผสมเชื้อ: พ่อผิวสอนผมว่าจังหวะคือการต้านทาน มาดาไอร์แลนด์สอนผมว่าความเงียบศักดิ尊严 ในนิวยอร์ก คุณไม่จำเป็นใบอนุญาตเพื่อเล่น—คุณจำอนุญาตให้ถูกได้ยิน

MVP จริงๆ ไม่อยู่บนโทร

นี่ไม่ใช่ว่าเก้าหรือผู้สนับสนุนทางธุรกิจ มันคือใครบางคนยืนอยู่หลังเที่ยง—the คนไร้ตั๋ว ไร้ส่วนแบ่ง และไร้นักล็อบบี้คอยกระซ้ำในสภาเมือง เราไม่มุทธห้ามดนตรี เราปรับสมดุลพลัง สนามกีฬาไม่ได้แทนเวที มันกำลังกลายเป็นมัน