Hindi Ako Nag-tryout

Ang Silence Bago ang Bagyo

Nagsimula ito sa isang larawan: isang manlalaro na nakatayo mag-isa sa walang tao na basketball court sa gabi, may hoodie, ngiti na pilit—hindi humihintay ng palakpakan, kundi ng katotohanan.

Iyon ako noong Mayo. Hindi talaga si Ais Belli. Pero malapit naman sa espiritu.

Nung nalaman ko na pinabayaan ni Belli ang lahat ng pre-draft workout—kahit mga tawag mula sa Wizards at Hornets—nakaramdam ako ng kaibigan. Hindi dahil akoy nabigyan ng draft (bagamat minsan akong nag-isip dito), kundi dahil alam namin pareho kung ano ang nararamdaman kapag inilalagay mo ang halaga mo sa loob habang hinihikayat ka nitong patunayan.

Ang Katiyakan Ay Hindi Pagtatanghal

Ayon kay Brett Siegel, hindi siya nakikipag-usap sa anumang team mula Mayo—isang makabuluhang hakbang sa industriya na puno ng visibility. Ang maraming prospect ay sumusunod tulad ng apoy: 10 workouts sa loob lamang ng 7 araw, mga interbyu nang sunud-sunod, nakalngit hanggang mapagod.

Ngunit hindi siya.

Hindi niya sinabi ‘Ready ako’—sinabi niya ‘Hindi ko kailangan patunayan.’ Ang katahimikan niya ay mas makapagtutol kaysa anumang highlight reel.

At oo—parang arrogante iyon.

Pero tanungin kita: hindi ba mas banta ang magtatrabaho kapag hindi ka sigurado kung sino ka?

Sa aking mga taon na pagtutulong sa mga estudyanteng manlalaro laban sa mental health issues, napansin ko na masyadong marami ang nawala dahil gusto lang nila sumaklaw sa idea ng iba tungkol kay ganda sila. Nagtratrabaho sila nang higit pa kaysa hihinga… para lang sabihin ‘oo’ yung isa.

Si Belli? Sinabi niyang ‘hindi’—ngayon—at lahat maliban kay sarili niya.

Ang Bigat Ng Pagkakakilanlan (At Pagkawala Niyan)

May ironiya dito: ang hindi napansin ay hindi ibig sabihin walang kabuluhan; minsan ito ay simbolo na ikaw ay libre na mula pagbilang-bilang mo ng mata nila.

Noong ginawa ko pangguru ng literatura sa isang pampublikong paaralan sa Brooklyn, may estudyante—isa lamang 16 taong gulod—na sumulat ng tula tungkol sa anxiety at sariling halaga na sobrang totoo na bigla namaliwanag ang klase habambuhay para marinig ito. Hindi niya ikinuwento ito maliban dito… hanggang mamatay siya dalawampu’t dalawamonth matapos dahil suicide mula overdose. Ang salita niya’y nananahan pa rin akin: The only thing worse than being unseen is needing to be seen so badly that you forget who you are. Ngayon tingnan si Belli—at imahinahan mo ano mang nararamdaman niya habambuhay habambuhay samantalang paparating sila para tanungin siyang ipagtapat bagama’t wala pa siyang pumasok. Ang pressure ay hindi lamang panlabas; ito’y internalized belief system mula pamana: “Kailangan mong marahasa.” Pero ano kung hindi kinakailangan? Ano kung meron naman talaga?

Maliliit Na Rebolusyon Ay Patuloy Na Resistensya

draft night ay teatro—but real power lives off-stage where no cameras roll. The moment Belli walks away from those tryouts isn’t rejection—it’s reclamation. The NBA may call this ‘risk.’ The world may call this ‘arrogance.’ Precisely because he refuses performance rituals—the system cannot control him anymore.

And maybe that’s exactly what this draft needs—not another flashy jumper or viral dunk—but someone who believes deeply enough in their own journey not to beg for validation.

My message? Don’t confuse confidence with humility—or strength with submission.

If you’re reading this and wondering if your quiet dream is enough…

You’re already winning.

Just keep breathing.

Keep believing.

And remember—you don’t have to perform for anyone else’s approval.