ดาร์รอน ฟ็อกซ์: เรื่องจริงของนักบาสหมายเลขศูน

วิหารคอนกรีต

ฉันเกิดในนิวออร์ลีนส์—เลือดดำและไอริชใต้แสงไฟที่ไม่มีวันดับ มัธคุณคนแรก? ห่วงบาสแตกบนที่อยู่อาศัย ไม่มีทุนการศึกษา ไม่มีแสงสปอตไลท์—มีเหงื่อสะท้อนจากถนนตอนตีสาม

เลขศูนที่ไม่ควรเป็นของฉัน

ที่เคลลี่แม็กซ์ มอนตี้ใส่เบอร์ #5 ผมใส่เบอร์ #0—not เพราะหยิ่งยโส แต่เพราะศูนหมายถึงการเริ่มจากศูน—in ผมไม่มีอะไรจะเสียไป เมื่อแพ้ยูเอ็นซีในปี ’17? กุณพอดายังไม่เรียกไทม์เอาต์ เขาปล่อยให้มันเดินทาง—ลูกบาสจูบปากแหวงแรงเกินไป และเราตก—but #0 ก็ไม่ตกพร้อมกับเรา

ผู้สร้างเกมใจเย็น

ที่แซคราเมนโต? เขาเรียกผมว่า ‘เดอะฮันท’—ไม่ใช่เพราะวิ่งเร็ว—but เพราะเมื่อนาฬิกาถึงศูน การยิงของผมไม่มีความลังเล ในปี ’23 ผมทำคะแนนได้ 27 but ในเกมที่หก เพียงคืนแบบตอนกลางคืนในบรูคลินอีกครั้ง: ไม่มีความกลัว กรุณา

การเกิดใหม่ในซานอันโตโน

ตอนนี้? อังแขนแตก พอดำเปลี่ยนครอง—but จังหวะของผมยังเหมือนเดิม สปาร์สไม่สนใจตำแหน่งดราฟต—theyสนใจการครอบครองครั้งสุดท้ายเวลาสองโมงแปดนาฬิกาเศษเมื่อฝูงชนลืมคุณแล้ว

เพราะเลขโกหัว

ttt.6 PPG? tteal per game? เขาจะเรียกว่า ‘ประสิทธิภาพ’ ผมเรียกว่า ‘ความโกรธ’ โดยปกปิดเป็นข้อมูล คุณอยากได้สถิติ? ผมให้คุณเรื่องราวแห่งกำเนิด cuwant redemption? ผมให้คุณตอนกลางคืนวันศุกรในซานอันโตโน—with no lights on, but every net still sings.